Nίκος Δήμου
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ME ΚΥΝΗΓΑΕΙ O ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΩΝ ΠΤΩΜΑΤΩΝ. Ενώ κάθε φορά που οδηγώ
στους δρόμους μιας ευρωπαϊκής πόλης, αισθάνομαι ένα άγχος να λύνεται, ένα
βάρος να φεύγει από το στήθος μου.
'Οχι, δεν μιλάω για την κακή κυκλοφορία, τα τροχαία ατυχήματα, το γενικό
μας αλαλούμ. Αναφέρομαι σε κάτι πολύ συγκεκριμένο, που στην Ελλάδα μου έχει
γίνει βραχνάς. Τα πτώματα των σκοτωμένων, των ξεκοιλιασμένων ζώων, που
συναντάω κάθε λίγο.
Είναι δυνατόν να βγαίνεις στο δρόμο για να πας στη δουλειά σου - και να
αντικρύζεις, μέσα σε εκατό μέτρα, μια αποκεφαλισμένη γατούλα, ένα
διαμελισμένο σκύλο, κι ένα τομάρι άγνωστης προέλευσης που έχει πια γίνει
ένα με την άσφαλτο; Μου συνέβη προχθές, μόλις βγήκα από το σπίτι μου.
Αυτό το σφαγείο των δρόμων είναι κάτι που μου χαλάει κάθε κέφι για οδήγημα.
Γίνεται να πραγματοποιείς την Τέλεια Διαδρομή επί πτωμάτων; Μια μόνο
συνάντηση είναι αρκετή για να μου γυρίσει το στομάχι!
'Οσο για το μόνιμο άγχος -είναι η έγνοια πως μπορεί κι εμένα να μου
ξεπεταχτεί ένα ζωντανό του Θεού- και να μην προλάβω. Γι? αυτό πηγαίνω σιγά
στις κατοικημένες περιοχές (και με προσπερνάτε επιδεικτικά, ψευτοραλλίστες
των προαστείων!).
Εκατό φορές έχω προλάβει την τελευταία στιγμή κι είδα την τετράποδη σκιά να
χάνεται, να γλυτώνει παρά τρίχα. Δύο φορές δεν πρόφτασα. Την μία -πριν από
χρόνια- έξω από την πόλη, σε ένα χωράφι στην Αργολίδα. Πού βρέθηκε το
γατάκι στην ερημιά; Ευτυχώς, λόγω ταχύτητας, ήταν ακαριαίο. Την άλλη φορά
το πήγα σε κτηνίατρο - και χρειάστηκε ευθανασία.
Δεν μ' αρέσει να θυμάμαι αυτά τα περιστατικά - παρ? όλο που ήταν αδύνατο να
τα αποφύγω. Φαντάζομαι πως κάθε οδηγός που έχει διανύσει μερικές
εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα θα έχει παρόμοιες δυσάρεστες αναμνήσεις.
Δυσάρεστες; Φοβάμαι όχι για όλους. Για πολλούς αδιάφορες. Για μερικούς,
διεστραμμένους, ίσως και ευχάριστες. Θυμάμαι κάποτε κυνήγησα ένα τέτοιο
κτήνος στη Συγγρού που άλλαξε δύο λωρίδες για να «πετύχει» μια γάτα. H
οποία, τρέχοντας, είχε καταφέρει τον άθλο να περάσει αυτό το τεράστιο δρόμο
ανάμεσα από δεκάδες αυτοκίνητα. Κι αυτό το τέρας την σκότωσε, εν ψυχρώ, την
ώρα που κόντευε να πατήσει πεζοδρόμιο.
Ομολογώ πως αν είχα τη δυνατότητα, θα του είχα φερθεί ανάλογα.
NA ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΙ ΟΔΗΓΩ ΠΙΟ ANETA στις άλλες χώρες. Διότι εκεί δεν υπάρχουν
αδέσποτα. Και η πιθανότης να σου πεταχτεί σκύλος ή γάτα στο Λονδίνο ή τη
Γενεύη είναι στατιστικά μηδενική.
Κάποτε θα φτάσουμε κι εκεί. 'Οταν οι 'Ελληνες αποκτήσουν αίσθημα ευθύνης
απέναντι στους μικρούς εν δημιουργία αδελφούς τους - και δεν τους πετάνε
στο δρόμο, να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. 'Οταν οι τριανταπέντε
ζωοφιλικές εταιρίες μας καταφέρουν να συνεννοηθούν - ώστε να υπάρχει μία,
ισχυρή και οργανωμένη, που θα εκπροσωπεί όλους τους ζωόφιλους (είναι
εκατομμύριο και βάλε). Μια τέτοια εταιρία θα μπορούσε και να κάνει σωστή
δουλειά για τα αδέσποτα (στειρώσεις - όχι ευθανασία!) και να πιέσει το
κράτος, ώστε να πάψει αυτό να δίνει το κακό παράδειγμα της βαρβαρότητας.
Μέχρι τότε όμως ΟΔΗΓΟΙ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ! Οι μισοί σκοτωμοί ζώων οφείλονται σε
αμέλεια και απροσεξία δική μας.
Μαντεύω την αντίδραση ορισμένων: για τα ανθρώπινα θύματα δεν θα πεις
τίποτα;
Οι άνθρωποι είναι άξιοι της τύχης τους - διότι την φτιάχνουν οι ίδιοι.
Αυτοί επινόησαν τα αυτοκίνητα και τους δρόμους. Βρήκαν και μέσα προστασίας:
ζώνες ασφαλείας, αερόσακους, άκαμπτες καμπίνες επιβατών, κ.λπ. Τα ζώα δεν
έχουν αντιολισθητικό σύστημα πέδησης (ABS). H φύση δεν τα προγραμμάτισε για
να αντιμετωπίζουν όγκους από μέταλλο που κινούνται με 100 χλμ./ώρα. Είναι
απροστάτευτα, στο δικό μας έλεος. Για ό,τι τους συμβαίνει, φέρουμε εμείς
την ευθύνη.
Την ίδια ευθύνη φέρουμε και για ό,τι συμβαίνει σε εμάς. Με τη διαφορά πως
εκεί είμαστε δράστες και θύματα. Ενώ τα ζώα είναι μόνο θύματα.
AMAN BPE ΠΑΙΔΙΑ ME TA ΦΩΤΑ ΟΜΙΧΛΗΣ! Τί είναι αυτό το κακό; Τί φωτιστικός
νεοπλουτισμός μας έχει πιάσει; Βράδυ στην Κηφισίας, με πανσέληνο και
διαύγεια των Αλκυονίδων απόλυτη, το ένα στα δύο αυτοκίνητα κυκλοφορεί με
αναμμένα φώτα ομίχλης!
Πού την βρήκατε την ομίχλη στην Αθήνα, βρε αθεόφοβοι; Ούτε μια φορά στα
δέκα χρόνια δεν μας επισκέπτεται! Και δεν είπα να μην εξοπλίζετε το αμάξι
σας με τα σχετικά φώτα. Μπορεί να πάτε εκδρομή στον Παρνασσό και να σας
χρειαστούνε. (Αν και έτσι που τα έχετε ρυθμίσει, μόνο θα σας στραβώνουνε!)
Αλλά στην πλατεία Κολωνακίου τί τα θέλετε;
Κι επειδή πολλοί δεν γνωρίζουν: τα φώτα ομίχλης είναι έτσι κατασκευασμένα
ώστε το φως τους να διαχέεται επίπεδα, να μην ξεφεύγει καθόλου προς τα
επάνω, ώστε να μην αντανακλά πάνω στα σωματίδια νερού που αποτελούν την
ομίχλη. Τοποθετούνται όσο γίνεται πιο χαμηλά (κάτω από τον προφυλακτήρα)
και πρέπει να είναι ρυθμισμένα για να «ξυρίζουν» την επιφάνεια του εδάφους.
(Και ΔΕΝ είναι απαραίτητο να έχουν κίτρινο χρώμα. 'Ετυχε τα πρώτα να μας
έρθουν από τη Γαλλία. H οποία, από 1.1.93, κατάργησε το κίτρινο χρώμα σε
όλα της τα φώτα!)
Αν είναι σωστά βαλμένα δεν βοηθάνε καθόλου στο κανονικό οδήγημα (εκτός από
την περίπτωση δρόμου με κλειστές στροφές, διότι το φως τους διαχέεται
πλάγια). Αλλά στις ευθείες δεν προσθέτουν τίποτα.
Εκτός εάν ο «ξύπνιος» Ρωμιός, που έχει μόνιμο σπορ να ενοχλεί και να
τυφλώνει τον άλλο, τα ρυθμίσει να χτυπάνε ψηλότερα. Και πάλι δεν βελτιώνουν
ιδιαίτερα την δική του ορατότητα (η δέσμη τους είναι τελείως επίπεδη - και
χάνει την επαφή με το δρόμο) στραβώνουν όμως ολοκληρωτικά τους απέναντι.
Ακόμα χειρότερα είναι βέβαια τα πράγματα με το πίσω φως ομίχλης. Αυτό μένει
συχνά αναμμένο από αφηρημάδα, ή επειδή το πλάσμα που οδηγεί δεν ξέρει τι
σημαίνουν το κουμπί και το μπεζ φωτάκι στο ταμπλό. Αν τύχει να οδηγήσετε
νύχτα, χωρίς ομίχλη, πίσω από αυτοκίνητο με αναμμένο το κόκκινο
προειδοποιητικό - ξέρετε ότι είναι όχι απλά ενοχλητικό, αλλά επικίνδυνο.
Θαμπώνει και κουράζει τα μάτια.
O νέος K.O.K. προβλέπει ποινές για όσους χρησιμοποιούν χωρίς λόγο (δηλαδή
χωρίς ομίχλη) τα σχετικά φώτα. Αν είχαμε και Τροχαία που να τον εφαρμόζει,
σίγουρα θα κυκλοφορούσαν λιγότερα εξάφωτα (αλλά και μονόφωτα) αυτοκίνητα.
'Ομως τα βράδια, τις ώρες που γίνονται τα περισσότερα ατυχήματα, οι
περισσότεροι άνδρες της Τροχαίας κοιμούνται. Δυστυχείς και κακοπληρωμένοι
δημόσιοι υπάλληλοι είναι - τί περιμένετε;
K.O.K. AKOYME KAI K.O.K. ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ! O κάθε οδηγός θα έπρεπε να έχει το
κείμενο του νέου κώδικα - αλλά δεν το βλέπω να κυκλοφορεί. Οι εφημερίδες,
στην εντυπωσιοθηρία τους, έδωσαν έμφαση μόνο στις ποινές. 'Ομως ο κώδικας
περιλαμβάνει πολλές χρήσιμες και ζωτικές πληροφορίες. Μήπως θα έπρεπε οι 4T
να τον συμπεριλάβουν ως ένθετο; Κάποιος χορηγός θα βρεθεί να καλύψει τη
δαπάνη. (Τί λες K.K.;) Κι ίσως ορισμένες αναλύσεις άρθρων από ειδικούς να
βοηθούσαν τους αναγνώστες του περιοδικού.
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΑ από το περασμένο τεύχος: O θόρυβος στα ηχεία
εξαλείφθηκε. Γι? αυτούς που ίσως αύριο θα αντιμετωπίσουν παρόμοιο πρόβλημα
οι λύσεις είναι δύο. (Δοκιμάστηκαν αμφότερες.) 'H το ραδιοκασετόφωνο
σταθερό (οπότε γίνεται σωστή επαφή και άρα γείωση) ή, αν θέλουμε
αντικλεπτική βάση, προτιμήστε μια φτηνή και ΑΒΑΦΤΗ. Μόνον αυτή κάνει τέλειο
σώμα με το κασετόφωνο.
Φαίνεται απλό, αλλά χρειάστηκαν αρκετά πειράματα, ώρες εργασίας και φαιά
ουσία. Βλέπετε ο ενισχυτής ήταν πολύ δυνατός.
Όσο για το άλλο τεχνικό πρόβλημα -με τον υπολογιστή και τον εκτυπωτή-
λύθηκε κι αυτό. O κ. Παύλος Σαρδέλης του METPO επινόησε ευρεσιτεχνία κι
έτσι γράφω ακόμα και ελληνικά!
Το πρόβλημα είναι, όπως είπε κι ο Σεφέρης, πως «σ' αυτόν τον τόπο είμαστε
όλοι τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι».
KAI ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ OI ΑΘΗΝΑΙΟΙ ME ΒΡΩΜΙΚΑ AYTOKINHTA! Τέλος η μάνικα! Κατευθείαν
στη στενή! Να σας δω εγώ, όλους εσάς που το πλένατε και το γυαλίζατε, πως
θα ανέχεστε στο μέλλον το ρυπαρό σας όχημα... Μόνο μια βόλτα στην επαρχία
σας σώζει!_Ν.Δ.
ΥΓ. Μάρτης, εποχή για την μεγάλη έκθεση της Γενεύης -και οι φωτογραφίες
απεικονίζουν τέσσερις παραλλαγές σε κόκκινο- από την περσινή.
ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ: O επιστολογράφος κ. Ζαχαρίας Μώκος, που στο προηγούμενο
τεύχος υπερασπίστηκε τους κομπιναδόρους των AMO (πόσο χαίρομαι: ήμουν από
τους πρώτους που επεσήμαναν το καρκίνωμα) μιλάει για τα «πλούτη» μου και
την «κομπορρημοσύνη» μου όταν αναφέρομαι σε αυτά. Κύριε Μώκο, δεν θα ξέρετε
ίσως πως ανήκω στους ελάχιστους Έλληνες που όχι μόνο δεν «καυχάται για τα
πλούτη του» (όπως γράφετε) αλλά είχε το θάρρος να τα απαρνηθεί. Πριν
εικοσιοκτώ χρόνια δημιούργησα από το μηδέν (με δανεικά) μια επιχείρηση που
πέτυχε και κέρδιζε πολλά - πριν δέκα χρόνια, στην άνθισή της, την
εγκατέλειψα για να αφιερωθώ στο γράψιμο. Θα μπορούσα να είμαι τώρα πολύ
πλούσιος - αλλά δεν θέλησα. Φρόντισα να κρατήσω μια οικονομική άνεση
(δηλαδή ανεξαρτησία!) αλλά όχι και Κροίσος κάποιος επειδή έχει ένα
αυτοκίνητο 1800 κυβικών!